شنایی ایرانیان با امریکایی ها به پیش از برقراری روابط سیاسی بین ایران و امریکا باز می گردد. با ورود اولین هیأت مذهبی امریکا به کشور ایران، در سال 1208 شمسی این ارتباط آغاز گردید. هیأت تبشیری پروتستانی به ارومیه رفت و فعالیت خویش را عمدتاً بین آسوری های آن دیار شروع کرد. سپس چهل و یک سال بعد در سال 1251 هجری شمسی، در تهران و نُه سال پس از آن، در سال 1260 شمسی، در تبریز و پس از آن در همدان مراکزی را برای تبلیغ و ترویج مسیحیت پروتستانی از نوع امریکایی آن (باتیست ها، مندیست هاو...) تأسیس کردند. آمریکایی ها به ندریج دامنۀ فعالیت های خود را از حوزۀ مسیحیان ایرانی خارج کرده، به مسلمانان روی آوردند. اگرچه توفیق چندانی در این کار به دست نیاوردند ولی زمینه های اولیه آشنایی با محیط ایران را پیدا کردند.

روئل ­مارک­ گریکت (از اعضای برجسته سازمان سیا):

....اگر تاریخ تکرار شود و اگر ایران از بین برود جهان اسلام از بین خواهد رفت. (آمریکا در مسیر فروپاشی، اصغر رضوانی دهاقانی، ص176)

 استانلی روم (معاون رئیس سازمان امنیت ملی آمریکا):

آنچه تا کنون همۀ تحریکات ما را برای براندازی نظام جمهوری اسلامی ایران با ناکامی مواجه ساخته است ، اعتقاد مردم ایران به ولایت فقیه است. (ایران؛ دیروز ، امروز، فردا، محسن نصری ص 322)

 کلاً پسندیدست که آدمی با یکی دوست باشه، اما مسلماً دوستي ميش و گرگ عاقبت خوبی نداره!!!

آدم با یکی دوست می شه که باهاش یه وجه شباهتی داشته باشه.

حالا خودمونیم وجه تشابه ما با غرب تو چیه که بعضی­ها اینهمه دنبال اینن که با اون یه رابطه­ای برقرار کنن؟؟؟ یا به قولی باهاش دوست بشن، یعنی اونا هنوز نفهمیدن که دوستی با غرب به ضرر ماست، مگه نه اینکه تیمرمن رئیس میز ایران تو وزارت خارجه آمریکا گفت: «برقراری روابط [ایران و آمریکا] به معنای ختم انقلاب است. زمانی که ستون مبارزه با آمریکا فرو بریزد، کل انقلاب فرو خواهد ریخت. (ایران، دیروز، امروز، فردا، ص 320)»